هفت جا،نفس خویش را حقیر دیدم!

نخست:وقتی دیدم که به پستی تن میداد تا به بلندی یابد.

دوم:آنگاه که در برابر از پاافتادگان می پرید.

سوم:آنگاه که میان آسانی و دشواری مختار شد و آسان را برگزید.

چهارم:آنگاه که گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند،خود را دلداری داد.

پنجم:آنگاه که از سر ناچاری،تحمیل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست.

ششم:آنگاه که زشتی چهره ای را نکوهش کرد،حال آنکه یکی از نقاب های خودش بود.

هفتم:آنگاه که آوای ثنا سر داد و آنرا فضیلت پنداشت.

******

ممنون از نظرات گل همه شما دوستای مهربونم...

در پناه خالق نیلوفرها شکیبا بمانید